Rozdział szósty

Rozdział szósty

Nadeszły egzaminy. Wszyscy popadli w trans naukowy, bo każdy chciał jak najlepiej je zdać, a wielu, w tym Syriusz i Kate zabrali się do nauki przed samymi egzaminami.
– Kate, ogarnij się – jęknęłam, widząc jak dziewczyna siedzi nad księgą zaklęć.
– Lilka, nawet mnie nie denerwuj. Czemu zawsze muszę być taka głupia?
– Ty nie jesteś głupia – pocieszyłam ją. – Taką po prostu masz naturę. Muszę przyznać, że dobraliście się z Syriuszem.
Zaśmiałam się, jednak przyjaciółce wcale nie było do śmiechu.
– Hej, rozchmurz się. – Poklepałam ją po ramieniu. – Zobaczysz, że będzie dobrze.
– Oczywiście. Obleję SUM-y, ale będzie dobrze. Idź mi z takimi morałami.
Wstała, zebrała książki i pobiegła do dormitorium. Rozumiałam ją. Nie tylko ona była w takim stanie. Wielu uczniów, którzy postanowili zająć się nauką tuż przed samymi egzaminami zaczęło popadać w paranoję. Widziałam jak w drugim kącie pokoju nad książkami siedzieli Syriusz i Petter. Remusa Nie było, najwidoczniej postanowił pouczyć się w ciszy, James też gdzieś przepadł. Tym ostatnim Nie przejmowałam się wcale. Minął już czas, kiedy wzbudzał on we mnie jakiekolwiek współczucie. W ty momencie od stolika powstał Syriusz i podszedł do mnie.
"Czego ten Huncwot ode mnie chce?" – przeszło mi przez myśl.
– Cześć, Evans, możemy porozmawiać? – zapytał.
– Nie mów do mnie po nazwisku, Black – odcięłam się. – Czego chcesz?
– Chodzi o Rogacza – oznajmił, siadając obok mnie.
Mówiąc "Rogacz", miał na myśli Jamesa. Cała czwórka miała pseudonimy, którymi się posługiwała. Lupina z racji, że został w dzieciństwie ugryziony przez wilkołaka Fenrira Greybacka, co niosło za sobą konsekwencje – w każdą pełnię księżyca stawał się prawdziwym wilkołakiem, nazywali Lunatykiem. Pozostali jego towarzysze, gdy dowiedzieli się o jego przypadłości postanowili zostać niezarejestrowanymi animagami, co umożliwiało im towarzyszenie Lupinowi w jego cierpieniu każdego miesiąca. Tak więc Syriusz przemieniał się w psa, James w jelenia, a Petter w szczura. Musiałam przyznać, że ich poświęcenie było naprawdę bardzo szlachetne i imponujące.
– Co z nim? – spytałam chłodno.
– Czy Nie mogłabyś dać mu szansy? – Ściszył głos do szeptu, pochylając się w moją stronę. – Dziewczyno, on świata poza tobą nie widzi. Ciągle o tobie mówi, a zwłaszcza o tym, że gdy leżał w skrzydle szpitalnym, byłaś kilka razy i zachowywałaś się normalnie.
– To było jak był chory – zauważyłam cierpko.
– Powiedz mi, w co ty grasz? – zapytał Black. – Zachowujesz się karygodnie. Najpierw go odwiedzasz w skrzydle szpitalnym, dajesz mu nadzieję, a teraz?
– Teraz mnie wcale Nie obchodzi – oznajmiłam, wstając. On jednak mnie powstrzymał.
– Tak się nie robi, Evans – oznajmił. – Co ty sobie myślisz? Że możesz zabawić się kosztem tego biedaka i ujdzie ci to na sucho? O Nie, moja droga, Nie ze mną takie numery.
– A ty? – Spojrzałam na niego ze złością. – A ty niby lepszy?
– Jakbyś Nie zauważyła, jestem z Kate od kilku miesięcy i Nie zamierzam tego zmieniać. Więc ty też się nad sobą zastanów.
– Ani myślę – oświadczyłam. – Do tej pory Nie mogę pojąć, dlaczego wtedy tak strasznie obchodził mnie los Pottera.
– Wiesz dlaczego? – Tym razem to on wstał. – Bo go kochasz. Nie patrz tak na mnie, jakbym spadł z miotły albo wypił za dużo kremowego piwa. Kochasz go, tylko sama przed sobą Nie potrafisz się do tego przyznać.
Nasze spojrzenia się spotkały, jednak ja szybko odwróciłam wzrok.
– Nieprawda – zaprzeczyłam.
– Prawda, prawda – oznajmił. – Dobrze o tym wiesz.
Spojrzał przez ramię, po czym dodał:
– OK., idzie tu. Zastanów się nad tym, co ci powiedziałem.
I już go Nie było. Stałam jak zaklęta, Nie będąc w stanie się ruszyć.
– Lily, co jest? – usłyszałam głos Pottera.
– Nic – warknęłam. – Nie twój interes.
Dostrzegłam jego smutne spojrzenie, lecz zignorowałam to. Nie, Black Nie miał racji. Wcale Nie kochałam Pottera. To było wręcz niedorzeczne: ja i Potter razem. Jest zarozumiały, arogancki i ciągle tylko się puszy. Nie, my na pewno nigdy Nie będziemy razem. Westchnęłam ciężko, po czym udałam się do dormitorium.