Piosenka

Mijały dni i tygodnie. Tak jak przypuszczałam moja iskierka dała sobie radę i bardzo szybko przystosowała się do obecnej sytuacji. Gdy o tym myślę, z uśmiechem wspominam jak czytała po nocach książkę, którą czytałam wszystkim moim dzieciom – „Oskara i Panią Różę” i jaka była z siebie dumna.
– Mamusiu! – zawołała pewnego dnia. – Mogę ci coś zaśpiewać?
Spojrzałam na nią z lekkim zdziwieniem.

Kolejna walka

Od czasu uzdrowienia Karoliny minęło kilka lat. W tym okresie dziewczynka rozwijała się bardzo prawidłowo, bez większych problemów. Gdy mała skończyła jedenaście lat, stało się wiele rzeczy na raz. Były to wydarzenia, które sprawiły, że nie potrafiliśmy myśleć o niczym innym, jak tylko o dzieciach.
– Mamo, oczy mnie bolą – poskarżyła się dziewczynka wieczorem, gdy już miałam wychodzić.
Spojrzałam na nią z niepokojem.

Cud

Minęło kilka tygodni. Karolina wyszła ze szpitala, jednak stan, w którym się znajdowała był naprawdę straszny. To nie była dziewczynka, a roślinka. Nie traciłam jednak nadziei. Bliscy patrzyli na mnie z dużym podziwem, gdy każdego dnia niezmordowanie wykonywałam przy niej różne czynności, nie zniechęcając się ani na chwilę. Pewnego dnia, gdy udałam się z nią do kościoła usłyszałam, że w następną niedzielę ma się odbyć msza o uzdrowienie chorych.
– Masz zamiar z nią tam iść? – zapytał Rafał, kiedy mu o tym powiedziałam.
– Tak – odparłam poważnie. – Nie wiem czy to jej pomoże… Ale chciałabym, żeby tak było.

W obliczu zagrożenia

– Karo, Karo, oddychaj – błagałam, pochylając się nad dziewczynką.
Była późna noc, a my oboje z Rafałem staraliśmy się ją uspokoić, jednak na niewiele się to zdawało, bo mała wciąż się bała.
– Reanimuj ją! – krzyknął Rafał.

Kto wygra

Od znalezienia małej minęły dwa tygodnie, podczas których działo się wiele. Dziewczynkę zdążyła przesłuchać policja, co było naprawdę dużym wyczynem, gdyż mówienie po raz kolejny o tym, co się stało sprawiało Karolinie ogromną trudność. Chociaż, jak się okazało, nie powiedziała mi wszystkiego. To, co wyznała podczas rozmowy z policjantką zmroziło mi krew w żyłach. Wciąż słyszałam jej słowa: „Ona powiedziała, że jestem pierdolonym bękartem”. Gdy w domu powiedziałam o tym Rafałowi, wpadł w szał. Mało brakowało, a roztrzaskałby półmisek stojący na szafce.
– Świnia! – krzyknął.
Podzielałam jego złość. Czułam się tak samo jak on, jeśli nie gorzej. Nie mogłam wciąż pojąć jak można było tak skatować nasze dziecko.

Wstrząsająca prawda

– W tym nie ma brać udziału żadna policja – usłyszałam. – Jeśli pały będą w to wmieszane, nie odzyskacie małej.
Nie odpowiedziałam. Nie miałam ochoty z tą osobą rozmawiać. Dla mnie najważniejsze było życie Karoliny.
– Zaraz trzecia – odezwał się Rafał. – Musimy już jechać.

Gdzie jest Karo

Mijały dni, tygodnie, miesiące, lata, a nasza mała dziewczynka rosła jak na drożdżach. Wszyscy byliśmy szczęśliwi, patrząc jak się rozwija i jednocześnie zadziwieni jej silną wolą, którą w sobie posiadała. Pewnego słonecznego dnia, a było to w cztery lata po pamiętnej operacji, Karolina zapytała:
– Mamo, mogę iść na Plac Zabaw?
– Nie – odpowiedziałam. – Jest za zimno.

Operacja

Od dnia, w którym Karolina pojawiła się w naszej rodzinie minęły dwa lata. Rafał wreszcie ją zaakceptował, co bardzo mnie ucieszyło, a i Julia, która na początku strasznie była zazdrosna się do niej przekonała. Nadszedł dzień wyjazdu na operację.
– Jechać z wami? – spytał Rafał. Wyglądał na naprawdę zmartwionego.
– Nie – odparłam.

Rozmowa

Nadszedł dzień zabrania Karoliny ze szpitala. Rafał zaofiarował się, że pojedzie po nią ze mną, jednak odmówiłam. Stwierdziłam, że sobie poradzę. Kiedy znalazłam się w szpitalu, na korytarzu dostrzegła mnie pani Sabina.
– Dobrze, że pani jest. Mała się bardzo niecierpliwi. Ale najpierw proszę się przejść do pana Ostrowskiego. Ma do przekazania kilka ważnych informacji.
Bez słowa skierowałam się w stronę gabinetu lekarskiego. Pan Ostrowski był wysokim, łysiejącym mężczyzną, niemogącym mieć więcej niż 50 lat.

Oczekiwanie i wielka radość

Mijały dni, a my nadal nie dostaliśmy listu z sądu. Z każdym dniem niecierpliwiłam się coraz bardziej. Bałam się, że mogą nam nie przyznać opieki nad małą.
– Kochanie – odezwałam się pewnego wieczoru.
Mężczyzna nadal nie potrafił się do dziewczynki przekonać.