Kategoria: Cud (Historia zakończona)

List

„Kochana córeczko,
Wiem, że nigdy tego listu nie przeczytasz. Piszę go jednak, ponieważ w pewnym stopniu chcę sobie ulżyć i pragnę wyrazić to, co tak naprawdę czuję.
Wszyscy bardzo Cię kochaliśmy. Właściwie słowo kochaliśmy nie jest trafne. Wszyscy nadal bardzo Cię kochamy. Dzięki Tobie nauczyliśmy się, że należy przebaczać każdemu, nawet największym wrogom. Od początku wiedziałam, że będziesz niezwykłym dzieckiem i (jak sama wiesz) nie myliłam się.

Rozmowa z dziewczynką. To niemożliwe

Po kilkunastu dniach Karolinie pozwolono wrócić do domu. Mówić na szczęście mówiła normalnie, jednak z poruszaniem się miała kolosalne problemy. Dzięki koncertowi haretatywnemu, który się odbył, uzbieraliśmy pieniądze na rehabilitację, wielu ludzi także ofiarowało pomoc darmową. Jeździłam z nią na hipoterapię, rehabilitację, a chociaż czasami było ciężko, ćwiczenia były często trudne i bolesne, dziewczynka nie poddawała się. Była bardzo dzielna.
Pewnego poranka, kiedy przysnęłam zmęczona poprzednim dniem, poczułam nagle czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Powoli otworzyłam oczy. Na widok Karoliny o mało nie krzyknęłam.
– Karo! – zawołałam. – Jak ci się udało?

Nigdy się na to nie zgodzę

Mijały godziny, zdążyłam zawiadomić wszystkich o tym, co się stało. Lekarze szybko przenieśli małą na oddział kardiologii.
– Ona przeżyje, prawda? Przeżyje? – pytałam ciągle, jednak nikt nie był mi w stanie udzielić konkretnej odpowiedzi.
Zaczęłam się modlić, czując, że to jest jedyne, co mogę robić w tej chwili. Karolina leżała pod respiratorem, podali jej odpowiednie leki. Kiedy w końcu pozwolono mi wejść, ledwo ją rozpoznałam. Wyglądała jak cyborg, nie jak dziewczynka.

Zostaw moje dziecko

Mijały dni, tygodnie, podczas których nic szczególnego się nie działo. Pewnego dnia jednak wydarzyło się coś, co przewróciło nasze życie do góry nogami.
– Mamo! Mamusiu! – zawołała Karolina pewnego wiosennego wieczoru, gdy weszłam do jej pokoju.
– Co się stało, kochanie? – spytałam, siadając przy niej.

Role się odwracają

Od spotkania z biologicznym ojcem naszej córeczki minął okrągły miesiąc.
– Mamusiu, wszystko w porządku? – zapytała nagle Karolina podczas naszej wieczornej rozmowy.
– Tak, kochanie – odpowiedziałam.

W gabinecie

Po długich rozmowach zdecydowałyśmy z Karoliną, że spotkanie z jej ojcem nastąpi w obecności psychologa i pedagoga. Tak właściwie na ten pomysł wpadła sama dziewczynka. Na początku jej to odradzałam, jednak ona nie ustępowała. Zgodziłam się więc. Rozmawiałam także z mężczyzną. Miał na imię Igor i naprawdę żałował tego, co się stało, w przeciwieństwie do jego żony. Zaczęłam się zastanawiać jak się ta rozmowa potoczy. Na dodatek musiałam się urwać z kursu, na którym byłam. Gdyby nie pomoc mojego przyjaciela – Karola – chyba nie dałabym rady. U dziewczynki byłam godzinę przed spotkaniem.
– Boję się – powiedziała, gdy już się przywitałyśmy. – Bardzo się boję.
– Nie martw się, kochanie – uspokoiłam ją, chociaż sama lekko się denerwowałam. – Wszystko będzie dobrze.

Szok

– Co się stało, Karoliś? – zapytałam, odbierając telefon.
– Mamusiu, bo… bo znowu napisał do mnie tamten numer – powiedziała dziewczynka.
Od rozmowy z małą minął jakiś czas. Bartek po mojej kolejnej interwencji wreszcie dał spokój, jednak dziewczynkę zaczął nękać jakiś numer, prosząc o spotkanie.

Nowa szkoła, a wraz z nią…

Nadszedł wrzesień. Postanowiliśmy z Rafałem posłać Karolinę do Owińsk Ośrodka dla Dzieci Niewidomych. Na początku myśleliśmy o Wrocławiu, ale Owińska wygrały.
– Mamusiu, a tam jest fajnie? – zapytała mnie w przeddzień wyjazdu.
– Na pewno – uśmiechnęłam się.

Piosenka

Mijały dni i tygodnie. Tak jak przypuszczałam moja iskierka dała sobie radę i bardzo szybko przystosowała się do obecnej sytuacji. Gdy o tym myślę, z uśmiechem wspominam jak czytała po nocach książkę, którą czytałam wszystkim moim dzieciom – „Oskara i Panią Różę” i jaka była z siebie dumna.
– Mamusiu! – zawołała pewnego dnia. – Mogę ci coś zaśpiewać?
Spojrzałam na nią z lekkim zdziwieniem.

Kolejna walka

Od czasu uzdrowienia Karoliny minęło kilka lat. W tym okresie dziewczynka rozwijała się bardzo prawidłowo, bez większych problemów. Gdy mała skończyła jedenaście lat, stało się wiele rzeczy na raz. Były to wydarzenia, które sprawiły, że nie potrafiliśmy myśleć o niczym innym, jak tylko o dzieciach.
– Mamo, oczy mnie bolą – poskarżyła się dziewczynka wieczorem, gdy już miałam wychodzić.
Spojrzałam na nią z niepokojem.